บทที่ 3 โดนมอม
"แต่ต่อไปห้ามเลยนะงานรับน้องหรืออะไรที่รุ่นพี่ในคณะจัดในตอนกลางคืนมีมี่ไม่ต้องไป" เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เข้มฟังแล้วขัดหูมีมี่เป็นอันมาก
"อ้าว...แล้วทำไมมี่ไปไม่ได้ล่ะ" เธอยังเอ่ยส่งสายตาจ้องหน้าเถียงเขาแบบไม่พอใจ
"มี่ไม่ต้องรู้เหตุผลหรอกนะ มันเป็นเรื่องของผู้ชายที่เขาทำกัน วิถีลูกผู้ชายพูดไปมี่ก็ไม่เข้าใจหรอก" เขาบอกเธอแบบเลี่ยง ๆ ไม่อยากให้มีมี่รู้มาก เพราะจะทำให้เสียบรรยากาศการรับน้องหมด
"อ๋อ เดี๋ยวนี้มีความลับนะ ยังไม่ทันไรเลย"
เธอสะบัดเสียงแล้วลุกขึ้นแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ลีโอพยายามจะส่งมือยื่นคว้าตัวเธอไว้ แต่ไม่ทัน เพราะวันนี้ตั้งแต่แยกแถวเขาก็โดนรุ่นพี่อัดแอลกอฮอล์เข้าไปให้หลายขนาน จริง ๆ ก็เมามากอยู่เหมือนกัน
ลีโอไม่ใช่นักดื่มแค่ทดลองดื่มกับเพื่อนบ้างเท่านั้น รู้สึกว่าไม่ใช่แนวทางที่เขาชอบ เขาเลยเลือกที่จะไม่ดื่ม มีมี่เดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปเพราะรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี คอแห้งผากและเหมือนอยากจะอ้วกร้อนรุ่มไปทั้งกาย
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำได้ เธอพยายามเอาน้ำเย็นสาดเข้าไปที่หน้าอย่างจัง ก่อนจะเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ภาพที่หน้าตาของตัวเองเริ่มพร่ามัว แต่ก็ขยี้ตาเพื่อให้ดูภาพตัวเองชัดเจนขึ้น
"เป็นอะไรวะ เมารึ ดื่มไม่ถึงแก้ว" เธอถามตัวเอง นึกถึงที่รุ่นพี่คนนั้นคะยั้นคะยอให้เธอดื่ม แต่มันก็หกเสียเป็นส่วนใหญ่ มีมี่กลืนลงคอได้ไม่ถึงอึก
มีมี่รีบถอดเสื้อผ้าออก เพราะเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมามากกว่าเดิมและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ทำให้ระคายเคืองผิวกายเธอไปหมด
มีมี่เคลื่อนร่างเปลือยเปล่าไปใต้ฝักบัวและเปิดน้ำเย็นแบบสุด ๆ ให้แรงราดไปทั้งศีรษะและทั่วตัว ความเย็นของน้ำทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาถูตัวให้แห้งและใช้ผ้าผืนเล็กที่พับอยู่ใกล้กัน ขึ้นมาเช็ดหัวตัวเองให้แห้งก่อนจะหาเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนอยู่ขึ้นมาสวมใส่
เมื่อเธอออกจากห้องน้ำ เห็นลีโอนอนหลับคอพับคออ่อนไปกับโซฟาทั้งที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่
"แม่ง สงสัยเมามาก ถ้าไม่ตามก็ไม่กลับและไม่รู้จะไปต่อกันถึงไหน" เธอให้เหตุผลกับตัวเองและเดินเข้าไปจัดท่าทางให้เขานอนสะดวกขึ้น ขยับหมอนให้สอดเข้าไปใต้ศีรษะของเขาแล้วเดินกลับมายังตู้เสื้อผ้าเปิดหาชุดนอนเสื้อกับกางเกงขึ้นมาสวมใส่
มีมี่เดินกลับไปที่โซฟาเขย่าตัวและเรียกลีโออีกครั้งหนึ่ง แต่ดูแล้วท่าจะยาก เพราะไม่เห็นเขารู้สึกขยับตัวหรือปรือตาขึ้นมาดูเธอ
"เออ ให้นอนตรงนั้นแหละ สมน้ำหน้าซ่านัก" เธอต่อว่าเขาในใจเดินกลับไปทิ้งตัวลงบนที่นอนและพยายามข่มตาให้หลับ
มีมี่เดินกลับไปทิ้งตัวลงบนที่นอนเธอเอื้อมมือไปหยิบรีโมตแอร์เพื่อปรับเพิ่มระดับความเย็น รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งกายเธอปรับเปลี่ยนอุณหภูมิไปที่สิบแปดองศาฯ และล้มหัวลงบนหมอนพยายามข่มตาให้หลับ
ผ่านไปนับชั่วโมงเธอยังคงตาแข็งแต่เริ่มเบลอ ๆ ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก เลือดในกายเธอเหมือนจะเดือดพล่าน
“ทำไมมันร้อนรุ่มไปหมดเนี่ย” เธอสบถกับตัวเองในใจนอนกลิ้งตัวไปมาอยู่บนที่นอนรู้สึกกระสับกระส่าย
“มันเป็นบ้าอะไร” เธอลุกขึ้นลงจากเตียงไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเย็นออกมาเปิดฝาก่อนจะกรอกลงไปในลำคออย่างรวดเร็ว
ลีโอขยับตัวเพราะแสงจากตู้เย็นส่องแยงลูกตา เขาขยับขดตัวนอนกอดแขนตัวเองแน่น รู้สึกหนาวเพราะไม่มีอะไรมาห่มร่างกาย นอกจากเสื้อยืดตัวบาง ๆ กับกางเกงยีนลาย ๆ ที่เขาใช้มีดกรีดมันเป็นเส้น ๆ ให้ขาด เลยทำให้ลมและอากาศเย็นในห้องลอดเข้าไปสัมผัสที่ตัวของเขาได้
“เฮ้ย...ไอ้มี่ลดแอร์ลงหน่อยดิ ผ้าห่มก็ไม่เอามาห่มให้เขา แบ่งหน่อยไม่ได้หรือ” เสียงเขาเอื้อนเอ่ยออกมาเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ ๆ
มีมี่ทำท่าเหมือนจะใช้มือดึงเขาให้ตื่น แต่ก็ชะงักก่อนจะเดินไปที่เตียงหยิบผ้าห่มนวมมาห่มให้เขาแล้ว ตัวเธอเองรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำตัวปลิว
เสียงอาบน้ำที่ดังออกมาและเสียงสายน้ำราดรดตัวเสียงดังลอดออกมา ลีโอลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่ามีมี่เข้าไปนานมากแล้ว และเสียงน้ำฝักบัวยังคงไหลไม่หยุด
เขานึกขึ้นได้ว่ามีมี่ได้ดื่มน้ำสีที่รุ่นพี่ผสม Club Drug ลงไปด้วยความเป็นห่วง จึงรีบเดินไปที่ห้องน้ำยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วเรียกเธอเบา ๆ
“มีมี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเขาถามและแนบหน้าเข้าไปจนชิดประตู เขาลองหมุนดูลูกบิด ซึ่งมันไม่ได้ล็อก แต่ลีโอก็ไม่กล้าที่จะเปิดเข้าไปดู เขาจึงแง้มประตูร้องเรียกเธออีกครั้งหนึ่ง
“มี่ มีมี่ มี่ได้ยินไหม ทำไมไม่ตอบเรา เป็นอะไรไหมหรือเปล่า มีมี่ มี่”
แต่สิ่งที่กลับมาคือความเงียบ ลีโอตกใจรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้ามีมี่นั่งอยู่ที่ใต้ฝักบัวด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ไม่มีอาภรณ์ติดตัว แม้แต่ผืนเดียว นั่งตัวสั่นงันงกตัวโชกไปด้วยน้ำกอดเข่าของตัวเองแน่น
เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่มีมี่วางพาดไว้ที่ราวตากด้านบน เอื้อมมือไปปิดฝักบัว ก่อนจะคลุมผ้าเช็ดตัวลงไปบนไหล่ของเธอ ใช้สองมือประคองมีมี่ให้ลุกขึ้น ก่อนจะใช้มืออีกข้างตบไปที่หน้าของมีมี่เบา ๆ เพื่อเรียกสติ
